jì shí màn qīng wén
祭石曼卿文
wéi zhì píng sì nián qī yuè rì, jù guān ōu yáng xiū, jǐn qiǎn shàng shū dōu shěng lìng shǐ lǐ yáng, zhì yú tài qīng, yǐ qīng zhuó shù xiū zhī diàn, zhì jì yú wáng yǒu màn qīng zhī mù xià, ér diào zhī yǐ wén.
维治平四年七月日，具官欧阳修，谨遣尚书都省令史李敭，至于太清，以清酌庶羞之奠，致祭于亡友曼卿之墓下，而吊之以文。
yuē: wū hū màn qīng! shēng ér wèi yīng, sǐ ér wèi líng.
曰：呜呼曼卿！生而为英，死而为灵。
qí tóng hū wàn wù shēng sǐ, ér fù guī yú wú wù zhě, zàn jù zhī xíng bù yǔ wàn wù gòng jǐn, ér zhuō rán qí bù pèi zhě, hòu shì zhī míng.
其同乎万物生死，而复归于无物者，暂聚之形；不与万物共尽，而卓然其不配者，后世之名。
cǐ zì gǔ shèng xián, mò bù jiē rán, ér zhe zài jiǎn cè zhě, zhāo rú rì xīng.
此自古圣贤，莫不皆然，而著在简册者，昭如日星。
wū hū màn qīng! wú bú jiàn zi jiǔ yǐ, yóu néng fǎng fó zǐ zhī píng shēng.
呜呼曼卿！吾不见子久矣，犹能仿佛子之平生。
qí xuān áng lěi luò, tū wù zhēng róng ér mái cáng yú dì xià zhě, yì qí bù huà wéi xiǔ rǎng, ér wèi jīn yù zhī jīng.
其轩昂磊落，突兀峥嵘而埋藏于地下者，意其不化为朽壤，而为金玉之精。
bù rán, shēng cháng sōng zhī qiān chǐ, chǎn líng zhī ér jiǔ jīng.
不然，生长松之千尺，产灵芝而九茎。
nài hé huāng yān yě màn, jīng jí zòng héng fēng qī lù xià, zǒu lín fēi yíng! dàn jiàn mù tóng qiáo sǒu, gē yín shàng xià, yǔ fū jīng qín hài shòu, bēi míng zhí zhú ér yī yīng.
奈何荒烟野蔓，荆棘纵横；风凄露下，走磷飞萤！但见牧童樵叟，歌吟上下，与夫惊禽骇兽，悲鸣踯躅而咿嘤。
jīn gù rú cǐ, gèng qiān qiū ér wàn suì xī, ān zhī qí bù xué cáng gū háo yǔ wú shēng? cǐ zì gǔ shèng xián yì jiē rán xī, dú bú jiàn fū lěi lěi hū kuàng yě yǔ huāng chéng! wū hū màn qīng! shèng shuāi zhī lǐ, wú gù zhī qí rú cǐ, ér gǎn niàn chóu xī, bēi liáng qī chuàng, bù jué lín fēng ér yǔn tì zhě, yǒu kuì hū tài shàng zhī wàng qíng.
今固如此，更千秋而万岁兮，安知其不穴藏孤貉与鼯鼪？此自古圣贤亦皆然兮，独不见夫累累乎旷野与荒城！呜呼曼卿！盛衰之理，吾固知其如此，而感念畴昔，悲凉凄怆，不觉临风而陨涕者，有愧乎太上之忘情。
shàng xiǎng!
尚飨！
